دل هوای جان بدار زین دردهای بیشمار

دل هوای جان بدار زین دردهای بی شمار
درد عشق است ای عزیز می‌ماندت ناسازگار

از گدای مُلک و زان شاهنشه عالی تبار
روزگاری نگذرد خوش بی‌دل و بی‌غمگسار

عشقبازان را نباشد لحظه ای تاب و قرار
فارغ از آن تاب گیسو و حضوری در کنار

درس عشقم یاد داد عالم به اندوه و قصار
هرگز از چونش نپرسیدم که چند آید به کار

جان هوای سرخوشی طی کرده عمری پایدار
این دل است نی جان که می‌نالد به سالی آزگار

چون فلک باری گران برمی‌نهد اینک به بار
از پی‌اش خواهی صفایی هم قدم با نوبهار

 

نیمساز