گرچه مستیم و خرابیم چو شبهای دگر

گرچه مستیم و خرابیم چو شبهای دگر

سر ما هیچ نباشد پی سودای دگر

وین فلک را چو بنامند هزاران دستان

نبود نسترنی چون تو به گلهای دگر

شهد شیرین و شکر ریز شبانگاهی یار

نچشیدیم به نا حق ز دلارای دگر

جور عشق و غم جانانه ی جانان ارزد

به هر آن دم که گریزی به تمنای دگر

آب را بر دل آتش ز چه رو میخواهی

خبرت نیست بغرد دل شیدای دگر

هرکه گوید ز غم یار تو خود را برهان

عاقبت خود اثری خواست ز فردای دگر

نیمساز